Ölümün adı da kendisinde acıdır.

Lakin hayatında böyle bir acı gerçeği vardır.

İstanbul lokantasının son nesil temsilcisi ata mesleğini devam ettiren Yılmaz Keven aramızdan ayrıldı.

Yılmaz Keven benim ortaokul arkadaşımdı.

Okul hayatı gibi kısa sürdü hayatı.

Arkasında on binlerce sevdiğini bırakarak…

Yaşarken bizleri hiç üzmedi ta ki bugüne kadar.

Aramızdan erken yaşta ayrılarak hepimizi üzdü.

Birçoğunuz Yılmaz Keven’i tanırdınız.

Ben ne yazsam bilirim eksik kalacak.

Yine de söylemek istediklerim var.

O tanıdığım en özel insanlardan biriydi.

Her zaman güler yüzlü…

İyi kalpli…

Samimi…

İçten…

Şehrin beyefendiydi Yılmaz Keven…

Tandır kebap ustası…

Ekmek kadayıfının duayeni…

Dili tatlı eli lezzetli..

Şahsına münhasır çok kıymetli bir insandı.

Kocam bir kalbi vardır.

Yine o kocaman kalbine yenik düştü…

Kolay bir hayatı olmadı…

Bizlerin olduğu gibi belki onunda yanlışlıkları oldu.

Ama ben hiçbir zaman onun bir yanlışını görmedim.

Okul yıllarından çok iyi top oynardır.

İyi araba kullanırdı.

Haksızlığa gelemez.

Sorulacak hesabı ne yarına ne de kimsenin yanına bırakmazdı.

O günlerin delikanlısı, bugünün beyefendisiydi…

Çok erken ayrıldı aramızda…

Ailesine sevenlerine sabırlar diliyorum.

Seni çok özleyeceğiz Yılmaz’ım…

Seni asla unutmayacağız.